Saturday, August 29, 2020

'ये देश है वीर जवानों का' (नया दौर)


ये देश है वीर जवानों का

अलबेलोंका मस्तानों का ,

इस देश का यारो क्या कहना,

ये देश है दुनिया का गहना

1957 साली प्रदर्शित झालेल्या 'नया दौर' चित्रपटातील हे जोशपूर्ण गाणं आहे. बी. आर.चोप्रा यांनी दिग्दर्शित केलेला  दिलीपकुमार आणि वैजयंतीमाला यांच्या अभिनयाबरोबरच साहिर लुधियानवी आणि ओ.पी.नय्यर यांच्या गीत-संगीतामुळे संस्मरणीय ठरलेला हा चित्रपट. प्रभावी शब्दकळा, ढंगदार संगीत आणि पडद्यावरचं जोशपूर्ण नृत्य यामुळे आज 63 वर्षे उलटली तरी या गीतावर काळाच्या चुण्या पडलेल्या नाहीत. 15 ऑगस्ट असो किंवा 26 जानेवारी हमखास हे गाणं सर्वत्र वाजतं.

 यहां चौडी छाती वीरों की

यहां भोली शक्ले हिरों की,

यहां गाते हैं राझें मस्ती में

मस्तीमे झुमे बस्ती में

या शब्दातला जोश वीररसाची निर्मिती करतो आणि गीताला निर्णायक उंचीवर नेऊन ठेवतो. या शब्दसुरांना पंजाबच्या उमद्या आणि रांगड्या मातीचा सुगंध आहे. या चित्रपटाचे संगीतकार नय्यर आणि गीतकार लुधियानवी यांच्या आयुष्यातील तरुण उमेदीची वर्षे लाहोरमध्ये गेली होती. गायक महंमद रफी यांचेही बालपण लाहोरमध्ये गेले होते आणि महत्त्वाचं म्हणजे स्वतः बी. आर.चोप्रा फाळणीपूर्वी लाहोरामध्येच पत्रकार म्हणून कार्यरत होते. फाळणीनंतर ही सगळी मंडळी मुंबईत आली आणि स्थिरावली. पण पंजाबी गीत-संगीत मात्र त्यांच्या रक्तात होतं. 'नया दौर'मधील 'उडे जब जब जुल्फे तेरी', 'रेशमी कुर्ता जाली का' ही तिन्ही गाणी अस्सल पंजाबी रंगाची आणि ढंगाची आहेत. या चित्रपटासाठी गायक महंमद रफी, संगीतकार ओ. पी.नय्यर आणि अभिनेता दिलीपकुमार या तिघांना फिल्मफेअर पुरस्काराने सन्मानित करण्यात आले.'नया दौर' 2007 साली रंगीत होऊन पुन्हा पडद्यावर आला.-मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत जि. सांगली


भयपटांचा ट्रेंड बदलतोय


हिंदी चित्रपट सृष्टी आणि भूत यांचं खूप जुनं नातं आहे. साधारणपणे चालीसच्या दशकापासून भयचित्रपटांच्या निर्मितीला सुरुवात झाली. सुरुवातीच्या काळात रुपेरी पडद्यावरील भूतांनी प्रेक्षकांना प्रचंड घाबरवलं आहे. अर्थात प्रेक्षकांनाही असेच भयपट आवडत असल्यानं चित्रपटांतून जास्तीतजास्त हॉरर सीन दाखवून त्यांना घाबरवून सोडण्याचा प्रयत्न निर्मात्यांकडून करण्यात आला. ब्लॅक अँड व्हाइट जमान्यातही अशा भयपट,गुढपटांना प्रेक्षकांची पसंदी असायची. भारतीय चित्रपटाच्या इतिहासात पहिला गुढपट तयार केला तो कमाल अमरोही यांनी. त्यांच्या 'महल' या चित्रपटात अशोककुमार आणि मधुबाला प्रमुख भूमिकेत होते. या चित्रपटातील 'आएगा आनेवला...' हे गाणं आणि चित्रपट खूप गाजला. त्यानंतर जवळपास बारा वर्षांनंतर 'बीस साल बाद' आला. मग मात्र भयपटांचा सिलसिला चालू राहिला. त्याच काळात 'गुमनाम', 'भूतबंगला' चित्रपट आले. 1970 ते 1980 या दशकात तर अनेक चित्रपट आले. याच्याबाबतीत 'रामसे बंधू' चित्रपट निर्मात्यांचा मोठा वाटा आहे. 'दो गज जमीन के नीचे', 'जानी दुश्मन', 'दरवाजा', 'जादू टोना', 'और कौन', 'सबूत', 'दहशत', 'सन्नाटा' असे अनेक चित्रपट आले. 1980-90 च्या दशकात तर भयपटांची लाटच आली होती. अशा चित्रपटांचं बजेट कमी आणि यशाची हमी असं सूत्र होतं. पण त्यामुळे त्याचा दर्जा घसरला आणि या चित्रपटांची गर्दी ओसरली. ननंतर काळ बदलला तसं भयपटांची शैलीही बदलली. आजच्या संगणक युगातही पडद्यावर भयापटांचं अस्तित्व कायम आहे. उलट नव्या तंत्रज्ञानाने प्रेक्षकांना अधिक घाबरवता येऊ लागलं. अन्य चित्रपटांच्या तुलनेत या भयपटांची संख्या कमी असली तरी प्रेक्षकांचा उत्साह कमी झालेला नाही. २००० नंतर पुन्हा अशा भयचित्रपटांचा सिलसिला सुरू झाला. भयचित्रपटांच्या निर्मितीमध्ये विक्रम भट्ट यांचं नाव अग्रेसर ठरलं. 'राज', 'राज-३', 'राज रिबूट', 'क्रिचर', '१९२०', '१९२० इव्हिल रिटर्न्स' असे अनेक भूतपट विक्रम भट्ट यांनी दिले. तसंच भारताला पहिला थ्रीडी भयचित्रपट 'हॉन्टेड' विक्रम भट्ट यांनीच दिला. त्यामुळे विक्रम भट्ट यांना भयपटांचा बादशाह म्हटलं

जातं. भयपटांची आवड असणारा अजून एक दिग्दर्शक म्हणजे रामगोपाल वर्मा, 'रात', 'भूत', 'डरना मना है', 'वास्तुशास्त्र', 'अग्यात', 'फूंक', 'फूंक-२','डरना जरुरी है' असे अनेक भयपट रामगोपाल वर्मानं बनवले. निर्माती एकता कपूरनंही 'रागिनी एमएमस' आणि 'रागिनी एमएमएस रिटर्न्स' यांसारखे बोल्ड हॉरर चित्रपट बनवले. 'अलोन', 'डर अॅट द मॉल', 'हॉरर स्टोरी', 'घोस्ट', '१३ बी' यांसारखे अनेक चित्रपट आले, पण यातल्या फारच कमी चित्रपट गाजले. त्यामुळे असं म्हणता येईल की, भयपटांच्या यशाचं गणित फारच कमी दिग्दर्शकांना मांडता आलं. आता तर भयपटांना विनोदाची फोडणी देऊन बॉक्स ऑफिसवर यशाची चव
चाखण्याचा निर्माते प्रयत्न करत आहेत. सध्या चित्रपटांमधून दिसणारी भुतं घाबरवण्याऐवजी प्रेक्षकांना पोट धरून हसायला लावतात. याचं अगदी ताजं उदाहरण म्हणजे अभय देओल आणि पत्रलेखाचा 'नानू की जानू' हा चित्रपट, या चित्रपटातील भूत बघून प्रेक्षक घाबरणं वगैरे दूर, उलट पोट भरून त्यांचं
मनोरंजनच होतं. त्यामुळे आता हिंदी चित्रपटसृष्टीतील या भयपटांची व्याख्या हळूहळू बदलत चालली आहे. कारण पूर्वी चित्रपटांमधील भुतं अतिशय विद्रूप, ओंगळवाणी असायची. आता चित्रपटांमधून दिसणारी भुतं सर्वसामान्य लोकांसारखीच दिसणारी आहेत. हिंदी चित्रपटसृष्टीमध्ये हा बदल घडवण्याचं श्रेय खऱ्या अर्थानं जातं ते दिग्दर्शक सतीश कौशिक यांना. हिंदी चित्रपटसृष्टीच्या इतिहासातील पहिला विनोदी हॉररपट म्हणून त्यांनी 'गैंग ऑफ घोस्ट' या चित्रपटाची निर्मिती केली. कॉमेडीतील अनेक दिग्गज कलाकार या सिनेमात एकत्र आले.अनुष्का शर्मानं 'फिल्लौरी' या चित्रपटात हाच कित्ता गिरवला. यात तिनं
साकारलेलं भूत खूपच प्रेमळ होतं. याआधी आलेला 'गोलमाल अगेन'मधील परिणिती चोप्रा असो
वा अमिताभ बच्चन यांनी साकारलेला 'भूतनाथ' आणि 'भूतनाथ रिर्टन्स' हे चित्रपटही याच वाटेनं जाणारे होते. आता भयपटांसाठी अत्याधुनिक तंत्राचा वापर केला जात आहे. 2020 मध्ये 'बुलबुल', जान्हवी कपूरचा 'घोस्ट स्टोरी' प्रदर्शित झाले.-मच्छिंद्र ऐनापुरे, सांगली

Friday, August 21, 2020

लावणीसम्राज्ञी सुलोचना चव्हाण

1962 मध्ये 'मला म्हणतात लवंगी मिरची' ही लावणी सुपरहिट झाली आणि सगळ्यांच्या तोंडी सुलोचना चव्हाण यांचं नाव आलं. विशेष म्हणजे या लावणीने त्यांचेही आयुष्य पार बदलून गेलं. पूर्वी त्या कोरसमध्ये गायच्या. हिंदी,मराठी,गुजराती,पंजाबी गाणी आणि बॅलेसाठी त्यांनी गायलं होतं. पण 'मला म्हणतात...'लावणीमुळे त्यांच्या आयुष्याला कलाटणी मिळालीच,पण इथून पुढे त्यांना फक्त लावणी गायनासाठीच बोलावले जाऊ लागले. 'नाव गाव कशाला पुसता', 'खेळताना रंग बाई होळीचा', 'पदरावरती जरतारीचा मोर नाचरा हवा', 'सोळावं वरीस धोक्याचं', 'फड सांभाळ तुऱ्याला गं आला', 'राग नका धरू सजना', 'पाडाला पिकलाय आंबा', 'लाडे लाडे बाई करू नका' अशा एकापेक्षा एक सरस ,ठसकेबाज लावण्या सुलोचना यांनी गायल्या. आचार्य अत्रे यांनी त्यांना लावणीसाम्राज्ञी हा किताब दिला. 

सुलोचना या वयाच्या 11 व्या वर्षांपासून गायला लागल्या होत्या. विशेष म्हणजे त्यांच्या घरात संगीताचे वातावरण अजिबात नव्हते. कुणी गाणारे नव्हते.  त्यांना कुणी गुरू नव्हता. संगीतकार जेव्हा गाणं बसवायचे तेव्हाच त्यांना देण्यात आलेलं गाणं त्या त्यांच्याबरोबर बसून शिकायच्या. गाण्यातला मात्रा, ताल, शब्द सर्व काही तेव्हाच समजून घ्यायच्या आणि मग गायच्या. त्यांचं 20 व्या वर्षी लग्न झालं. त्यांच्या नवऱ्याने म्हणजेच श्यामराव चव्हाण यांनी त्यांना साथ दिली. तेही संगीत शिकले नव्हते, पण त्यांना लावणीचा ठसका,ताल, रुबाब समजत होता. त्यामुळे लावणी कशी गायची, त्यातले शब्द कसे उच्चारायचे, हे त्यांनीच सुलोचनाबाईना शिकवले. खऱ्या अर्थाने त्यांचे लावणीचे गुरू तेच ठरले. पहिली लावणी गाण्याची संधी संगीतकार वसंत पवार यांनी दिली. 'रंगल्या रात्री' या चित्रपटातील आणि जगदीश खेबुडकर लिखित 'नाव गाव कशाला पुसता , अहो मी आहे कोल्हापूरची ,मला म्हणतात लवंगी मिरची' ही लावणी लोकप्रिय झाली. नव्हे ही लावणी नंतर अजरामर झाली. सुलोचनाबाईनी आयुष्यभर कलेची सेवा केली. त्यांना 2010 मध्ये प्रतिष्ठेचा गानसम्राज्ञी लता मंगेशकर पुरस्कार मिळाला आहे. 14 मार्च 2020 मध्ये त्यांनी 87 व्या वर्षात पदार्पण केलं आहे.

संगीत क्षेत्रात करिअर करू इच्छिणाऱ्या आजच्या तरुण-तरुणींना त्या सांगतात की, एक दोन गाणी, एक दोन चांगले चित्रपट करणं म्हणजे संगीत करिअर नाही. तुम्ही संगीताची मनापासून सेवा व भक्ती केलीत तरच सरस्वती तुमच्यावर प्रसन्न होते. कोणत्याही पुरस्कारासाठी म्हणून कधीच काम करू नका.पुरस्कार मिळवणे, पैसा मिळवणे हे तुमचे लक्ष ठेवू नका. कलाकार म्हणून चार पैसे मिळाले की त्यातील दोन पैसे गरिबांपर्यंत पोहचवण्याचा प्रयत्न करा. आजची पिढी हुशार आहे. चांगली गाणारी आहे. मात्र त्यांनी प्रत्येक वेळी गाणं गाताना आणि संगीत देताना गाण्यातील अर्थ समजून घ्या. -मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत 

Thursday, August 20, 2020

रणदीप हुड्डा: टॅक्सी ड्रायव्हर ते हॉलिवूड अभिनेता

रणदीप हुड्डा अशा कलाकारांपैकी एक आहे जे डोळ्यांनी बोलतात आणि जे न बोलता बरेच काम करतात. रणदीपला बॉलिवूडमध्ये नॅचरल Actor म्हणून ओळखले जाते. रणदीप हुड्डाने कमी चित्रपटात काम केले आहे. पण त्याने जितके चित्रपट केले आहेत, त्यामध्ये रणदीपने जबरदस्त काम केले आहे. रणदीपने अल्पावधीत बॉलिवूड ते हॉलिवूडचा प्रवास केला आहे. ऑस्ट्रेलियाच्या मेलबर्न येथे रणदीपने शिक्षण घेतले आहे. त्याचे एमबीएपर्यंत शिक्षण झाले आहे. इतकेच नाहीतर रणदीप स्विमिंग आणि घोडोस्वारीमध्ये खूप माहिर असल्याचे मानले जाते. यामुळेच रणदीपला अनेक पुरस्कार मिळाले असल्याचे, म्हटले जाते. 20 ऑगस्ट 1976 रोजी हरियाणातील रोहटक येथे झाला. रणदीप स्वतः कुटुंबाची खूप काळजी घेतो. यामुळे त्याने ऑस्ट्रेलियामध्ये पकिटमनीसाठी त्याने ट्रॅक्सी चालवली, रेस्ट्रारंटमध्ये काम केले आणि कधी कधी गाड्या देखील धुतल्या. पण हे सगळे करणे व्यर्थ गेले नाही. रणदीपने थिएटरपासून मॉडेलिंगपर्यंत सर्व काही केले. नंंतर त्यानेे दिल्लीतील थिएटरमध्ये आर्टिस्ट म्हणून काम करायला सुरुवात केली. यावेळी एका कार्यक्रमादरम्यान दिग्दर्शिका मीरा नायर यांनी रणदीपचा अभिनय पाहिला आणि त्याला बॉलिवूडमध्ये पहिल्यांदा ब्रेक दिला. २00१ साली मॉन्सून वेडिंग या चित्रपटातून बॉलिवूडमध्ये पदार्पण करणार्‍या रणदीपने या चित्रपटानंतर अनेक चित्रपट केले. मात्र त्याचे जिस्म २ आणि बॉम्बे टॉकीज हे चित्रपट विशेष चर्चिले गेले. या दोन्ही चित्रपटांमध्ये रणदीपने बोल्ड आणि इंटिमेट सीन दिले.
बॉम्बे टॉकीज या चित्रपटात रणदीपने एका समलैंगिक व्यक्तीची भूमिका साकारली होती. या चित्रपटात त्याला सहअभिनेत्यासोबत किसिंग सीन करायचा होता. त्याच्या या सीननंतर सोशल मीडियावर त्याची मोठय़ा प्रमाणावर चर्चा रंगली होती. त्यासोबतच या सीनचा एक व्हिडीओही चांगलाच व्हायरल झाला होता. 'मॉन्सून वेडिंग' या चित्रपटातून बॉलिवूड क्षेत्रात पदार्पण केले.त्यानंतर चार वर्षांनंतर 'डी' चित्रपटात त्याला काम करण्याची संधी मिळाली. रणदीपच्या दमदार अभिनयामुळे त्याचे अनेक चाहते आहेत. त्याने प्रत्येक भूमिकेसाठी स्वतःला वेगळ्या स्टाईलमध्ये तयार केले. रणदीपचे त्याच्या अभिनयाच्या करिअरमध्ये अनेक एक्सपेरिमेंट केले आहेत. बॉलिवूडनंतर हॉलिवूडमध्ये रणदीप 'एक्सट्रैक्शन' चित्रपटाच्या माध्यमातून पदार्पण केले. त्या चित्रपटातील त्याच्या Action अवतारने सर्वांना इम्प्रेस केले. रणदीप त्याच्या आवडीनुसार चित्रपटात काम करतो. त्याने 'हायवे', 'सरबजीत', 'किक', 'रंग रसिया' अशा अनेक उत्कृष्ट चित्रपटांमध्ये काम केले आहे.

Friday, August 14, 2020

बांग्ला कलाकार आणि हिंदी चित्रसृष्टी

हिंदी सिनेमासृष्टीत बांगलाभाषी कलाकारांचं अनोखं योगदान राहिलं आहे. अशोककुमार, प्रदीपकुमार,केष्टो मुखर्जी, निर्मलकुमार, असित सेन, तरुण बोस, किशोरकुमार, विश्वजीत, उत्पल दत्त, उत्तमकुमार, मिथुन चक्रवर्ती, समित भांजा, राहुल बोस, रोनीत रॉय आणि रोहित रॉय आदी नावांचा उल्लेख केल्याशिवाय हिंदी चित्रसृष्टी म्हणजे बॉलिवूडचा इतिहास अपूर्णच आहे. 

अशोक कुमार पहिले बांग्लाभाषी अभिनेता आहेत, ज्यांनी हिंदी सिनेमासृष्टीत  पहिलं पाऊल ठेवलं. 13 ऑक्टोबर 1911 रोजी बिहारमधील भागलपुरमध्ये जन्मलेल्या अशोक कुमार यांचे खरे नाव कुमुदलाल गांगुली होते. त्यांना नंतर हिंदी चित्रसृष्टी 'दादामुनी' या नावाने  ओळखत होती.  90 वर्षे आयुष्य जगले ते.  10 डिसेंबर 2001 रोजी त्यांचं निधन झालं. अशोक कुमार यांचा पहिला चित्रपट होता, 'जीवन नैया'. जो 1936 मध्ये प्रदर्शित झाला होता. त्यानंतर याच वर्षी त्यांचा 'अछूत कन्या' नावाचा चित्रपट आला. 1941 मध्ये  'झूला' आणि 'किस्मत' (1943) पासून 'मिस्टर इंडिया' (1987) पर्यंत त्यांनी अनेक चित्रपटांमध्ये नायक ते चरित्र अभिनेता असे काम केले. अशोक कुमार यांचा शेवटचा चित्रपट होता 'आंखों में तुम हो'.  हा चित्रपट 1997 मध्ये आला होता.

प्रदीप कुमारदेखील बंगाली होते. त्यांचे पूर्ण नाव होते, शीतल बटबयाल. 3 जानेवारी 1925 रोजी कलकत्तामध्ये जन्मलेल्या प्रदीप कुमार यांचे खूपच हलाखीत वयाच्या 76 व्या वर्षी 27 ऑक्टोबर 2001 रोजी कलकत्ता येथेच निधन झाले. फक्त 17 वर्षे वय असताना त्यांनी अभिनय क्षेत्रात पाऊल टाकले होते.  देवकी बोस यांच्या दिग्दर्शनाखाली बनलेला 'अलकनंदा' (1947) हा त्यांचा पहिला चित्रपट. पुढे मग 'नागिन', 'घूंघट', 'राखी', 'ताजमहल', 'अफसाना', 'अनारकली' आदी चित्रपटांमध्ये काम केले. त्यांचे काही चित्रपट सुपरहिट ठरले. 

हास्य अभिनेता केष्टो मुखर्जी यांचा जन्म 7 ऑगस्ट 1905  रोजी मुंबईत झाला. 3 मार्च 1982 रोजी मुंबईतच त्यांनी आपल्या इहलोकीची यात्रा संपवली. केष्टो मुखर्जी यांनी दारुड्याची भूमिका अगदी हुबेहूब वठवली. विशेष म्हणजे त्यांनी आपल्या अख्ख्या आयुष्यात कधी दारूला हात लावला नव्हता. प्रसिध्द फिल्मकार ऋत्विक घटक यांनी त्यांना चित्रपटात आणले होते. केष्टो मुखर्जी यांचा पहिला चित्रपट होता, 'मुसाफिर', जो 1957 मध्ये प्रदर्शित झाला होता. 1975 मध्ये आलेल्या 'शोले' चित्रपटात केष्टो मुखर्जी यांनी हरिराम नाव्ह्याची भूमिका साकारली होती. ही भूमिका प्रेक्षक अजूनही विसरलेले नाहीत. कोलकातामध्ये राहत असलेल्या निर्मल कुमार यांना 91 वर्षांचे आयुष्य लाभले. 14 डिसेंबर 1928 रोजी त्यांचा जन्म झाला. 'बाजी' (1951), 'हावड़ा ब्रिज' (1958), आणि 'कहीं आर कहीं पार' (1971)  आदी चित्रपटांमध्ये त्यांनी अभिनय केला होता. 'बाजी' चित्रपटाचे दिग्दर्शन गुरुदत्त यांनी केले होते. आणि 'हावड़ा ब्रिज' चित्रपटाचे दिग्दर्शन  शक्ति सामंत यांनी केले. 

असित सेन एक असे  बंगाली होते, ज्यांचा  जन्म उत्तरप्रदेशमधील गोरखपुर येथे झाला होता. 1953 पासून त्यांच्या शेवटच्या काळापर्यंत त्यांनी जवळपास   200  हून अधिक हिंदी चित्रपटांमध्ये काम केले.1960, 1970 आणि 1980 मध्ये असित सेन यांचा मुंबईमध्ये मोठा दबदबा होता. 

किशोर कुमार म्हणजे हरहुन्नरी बंगाली कलाकार. त्यांनी  अभिनय, गायन आणि दिग्दर्शनसह अनेक क्षेत्रात सहज मुसाफिरी केली. 4 ऑगस्ट 1929 रोजी मध्यप्रदेशमधील खंडवा येथे जन्मलेल्या किशोर कुमार यांचे खरे नाव आभास कुमार गांगुली होते. 1946 मध्ये प्रदर्शित झालेला 'शिकारी' हा त्यांचा पहिला चित्रपट. हाफ टिकटसह अनेक चित्रपटांमध्ये त्यांनी भूमिका केल्या. मुख्यतः त्यांच्या विनोदी भूमिकांना मोठी दाद मिळाली. गीत गायन क्षेत्रात तर ते 'किशोरदा'च होते.  सर्वश्रेष्ठ गायकच्या रुपात किशोर कुमार यांनी आठ फिल्मफेअर पुरस्कार पटकावले आहेत. 13 ऑक्टोबर 1987 रोजी त्यांचे निधन झाले. प्रसिद्ध अभिनेता जय मुखर्जी यांनीदेखील एक काळ गाजवला. त्यांचा पहिला चित्रपट होता 'लव इन शिमला' (1960).  या चित्रपटात अभिनेत्री साधना त्यांची नायिका होती.

विश्वजीत यांचेदेखील हिंदी चित्रपटसृष्टीत मोठे नाव होते. विश्वजीत आज 83 वर्षांचे आहेत आणि  मुंबईत राहतात. प्रसेनजीत चटर्जी हा त्यांचाच मुलगा आहे, जो आज बांग्ला चित्रपटांमध्ये नंबर वन पोझिशनमध्ये आहे. उत्पल दत्त, उत्तम कुमार, मिथुन चक्रवर्ती, समित भांजा, राहुल बोस, रोनित रॉय आणि त्यांचा मुलगा रोहित रॉय यांनीदेखील हिंदी सिनेमासृष्टीत आपल्या संस्मरणीय भूमिकांनी यादगार बनवला आहे. उत्पल दत्त 'गोलमाल', 'गुड्डी', 'नरम गरम', 'शौकीन', 'भुवन सोम' आदी आठवणीत राहणारे चित्रपट आहेत. उत्पल दत्त यांचे 19 ऑगस्ट 1993 रोजी निधन झाले. त्यांना संगीत नाटक अकादमी पुरस्कारही मिळाला होता.

उत्तम कुमार यांचे खरे नाव  अरुण कुमार चटर्जी होते. उत्तम कुमार यांनी 'छोटी-सी मुलाकात' (1967), 'देश प्रेमी' (1982) आणि 'मेरा करम मेरा धरम' (1987) अशा काही मोजक्याच हिंदी चित्रपटांमध्ये काम केले होते. मात्र हिंदी चित्रपट सृष्टीतील पहिला फिल्मफेअर पुरस्कार त्यांच्या नावावर आहे. बांगला भाषी प्रेक्षकांचा मात्र हा लाडका कलाकार राहिला आहे. मिथुन चक्रवर्ती यांनी आतापर्यंत तीन नेशनल अवॉर्ड पटकावले आहेत. गरिब चित्रपट निर्मात्यांचा अमिताभ अशी त्यांची ओळख होती.  पहिल्या चित्रपटातच त्यांनी नॅशनल अवार्ड जिंकले होते. 'दो अनजाने', 'शौकीन', 'अग्निपथ', 'गुरु', 'प्यार झुकता नहीं' असे काही त्यांचे गाजलेले कामर्शियल चित्रपट आहेत.-मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत 

Sunday, August 2, 2020

पडद्यावरचं देशप्रेम

हिंदी चित्रपटसृष्टीचा देशभक्ती' हा विषय आवडता आहे. त्यामुळे स्वातंत्र्यापूर्वीपासून ते आजपर्यंत देशभक्ती सांगणारे असंख्य चित्रपट आले. प्रेक्षकांनीही त्याला पसंदी दिली,हे काही वेगळे सांगण्याची गरज नाही. मनोजकुमार यांचे अनेक देशभक्तीवरचे चित्रपट आले. 'शाहिद', 'उपकार', 'पूरब और पश्चिम', 'क्रांती', 'देशवासी' यासारखे अनेक देशभक्तीपर चित्रपट गाजले. त्यामुळे त्यांना मनोज नाहीतर 'भारतकुमार' म्हटले जाऊ लागले. आज काळ बदलला तशी देशभक्तीची व्याख्याही बदलली. पण रसिकांनी हा बदलही स्वीकारला. शौर्यगाथा मात्र त्यांना अधिक भावल्या. देशभक्ती म्हणजे बॉर्डरवरील ऐतिहासिक युद्धपट किंवा स्वातंत्र्य मिळवण्यासाठीचा संघर्ष नव्हे. सध्याच्या काळात विविध घटकांवर होणारा अन्याय-अत्याचार, भ्रष्ट कारभार मोडून काढणे हीसुद्धा एक देश सेवाच मानली जाते. त्यामुळे सलमान खान यांचे 'जय हो' सारखे चित्रपटही याच पठडीत येतात. 

1945 मध्ये 'किस्मत' आला होता. या चित्रपटातील 'दूर हटो ऐ दुनिया वालों हिन्दुस्तान हमारा है' हे गीत प्रचंड गाजले होते. त्यावेळी आपण इंग्रजांच्या पारतंत्र्यात होतो. 1997 मध्ये आलेल्या 'बॉर्डर' चित्रपटाने मोठा भाव खाल्ला.या चित्रपटातील गाणी विशेषतः 'संदेसे आते हैं...' हे गाणे आजही 15 ऑगस्ट आणि 26 जानेवारीला वाजवले जाते. 2003 मध्ये आलेला 'एलओसी कारगिल' या चित्रपटानेही लोकप्रियता मिळवली. भगतसिंग ही चित्रसृष्टीची आवडती व्यक्तिरेखा. त्यांच्यावर 2002 मध्ये अजय देवगणचा 'द लिजेंड ऑफ भगतसिंग', बॉबी देओल आणि सनी देओल यांचा '23 मार्च 1931 शहीद' हे दोन चित्रपट आले. मात्र अजय देवगणच्या चित्रपटाने बाजी मारली. 1965 साली एस.राम शर्मा यांनी भगतसिंग यांच्या आयुष्यावर 'शहीद' चित्रपट बनवला. 1962 साली चेतन आनंद यांचा 'हकीकत'आला. धमेन्द्र आणि संजय खान यांनी या चित्रपटात भूमिका केल्या होत्या. मदर इंडिया, सात हिंदुस्थानी, नया दौर, दीवार, लेट्स ब्रिन्ग अवर हिरोज बॅक,1971 अशा चित्रपटांमधूनही चित्रपट  निर्मात्यांनी वेगवेगळ्या प्रकारे देशभक्ती पडद्यावर आणली.
2001 साली सनी देओलचा 'गदर एक प्रेमकथा', अमीर खानचा 'लगान' प्रदर्शित झाला. 'गदर'मध्ये प्रेम मिळवण्यासाठी पाकिस्तानात जाऊन तिथले सरकार हलवणारा सनी आणि 'लगान' मध्ये आपली जमीन मिळवण्यासाठी इंग्रजांबरोबर आपल्या साथीदारांसह क्रिकेट खेळणारा अमीर लोकांना भावला. दोन्ही चित्रपटातील गाणीही सुपरहिट ठरली. नंतरच्या काळात नवीन तंत्रज्ञान आणि देशभक्तीचा वेगळा दृष्टिकोन ठेवून निर्माता दिग्दर्शकांनी वेगवेगळे चित्रपट बनवले. राकेश ओमप्रकाश मेहरा यांनी 'रंग दे बसंती' आणला. आजच्या पिढीतील सहा युवक कशा पद्धतीने भ्रष्ट व्यवस्थेशी लढा देतात ही शौर्यगाथा दाखवली आहे. ही कथा फुलवताना दिग्दर्शकाने मोठ्या खुबीने चंद्रशेखर आझाद, भगतसिंग यांच्या पात्रांचा उपयोग केला आहे. अशाच प्रकारच्या कमल हसन यांचा 'हिंदुस्थानी' (1996) नेही वाहवा मिळवली. गांधी (1982), नेताजी सुभाष चंद्र बोस द फरगॉटन हिरो (2004), सरदार (1993), झाशी की राणी (1953) स्वदेश (2004), तिरंगा, प्रहार, क्रांतीवीर, कोहराम (नाना पाटेकर), जमीन  (अजय देवगन) मंगल पांडे (अमीर खान),परमाणू, रोमिओ अकबर वॉल्टर (जॉन अब्राहम) हे देशभक्तीपर चित्रपट गाजले.'अ वेन्स्डे' या मध्ये सामान्य माणूस जेव्हा अन्यायाविरुद्ध उभा राहतो तेव्हा संपूर्ण व्यवस्थाच हादरवून टाकण्याची क्षमता ठेवतो हे दाखवून दिलं आहे. 'रोजा', '1942 अ लव्हस्टोरी', 'पुकार', 'लक्ष्य', यांतील शौर्यगाथा रसिकांना आवडल्या. खिलाडी अक्षयकुमार हा अलीकडचा 'भारतकुमार' म्हटला पाहिजे. त्याच्या हॉलिडे, बेबी, नाम शबाना, गब्बर, एअरलिफ़्ट, केसरी, मिशन मंगल, टॉयलेट एक प्रेमकथा आदी चित्रपटांमधून देशभक्ती डोकावते.-मच्छिंद्र ऐनापुरे, जत जि. सांगली 7038121012


२०२३ बॉलिवूडसाठी ब्लॉकबस्टर ठरले, बॉक्स ऑफिसवर आतापर्यंत ११ हजार कोटींची जबरदस्त कमाई

कोरोना काळात उद्ध्वस्त होत आलेला बॉलिवूड आता चांगलाच सावरला आहे. २०२३ हे वर्ष तर बॉलीवूडसाठी  ब्लॉकबस्टर साबित झाले आहे. विशेष म्हणजे चित्रप...